Voor de meeste mensen wordt het woord motorrijder nauw geassocieerd met bendes langharige hooligans op brullende motorfietsen, die snelwegen laten rinkelen op de klanken van hardrock. In veel opzichten is dit beeld gevormd dankzij de Amerikaanse cinema. Het motorrijderthema is prominent aanwezig in de cultuur van de Verenigde Staten. Het werkelijke beeld van deze beweging is echter veel complexer en diverser.
Wie zijn motorrijders?
Biker is een afgeleide van het woord 'fiets', wat een motorfiets is. Een motorrijder en een motorrijder zijn echter niet hetzelfde. Hoewel ze allebei een vergelijkbaar type voertuig gebruiken, loop je het risico hem een zeer ernstige belediging te bezorgen als je een echte motorrijder een motorrijder noemt. Om te bepalen wie de motorrijders zijn, moeten we daarom eerst uitzoeken hoe ze verschillen van gewone motorrijders.
Mensen begonnen met motorrijden lang voordat de subcultuur van motorrijders opkwam. In tegenstelling tot een gewone motorrijder beschouwt een motorrijder zijn stalen paard echter als meer dan alleen een tweewieler. Motorrijder zijn is een filosofie die het leven van de rijder, zijn waarden en prioriteiten bepaalt. Er bestaat zelfs zoiets als de ‘easy reader’-filosofie. Het dankt zijn naam aan de beroemde film uit 1969, waarin het voor het eerst werd gearticuleerd.
Deze filosofie is gebaseerd op vier principes:
1) Vrijheid. Een motorrijder mag geen bezittingen hebben. Hij is een freerider die over de eindeloze uitgestrekte snelwegen rent.
2) Eer. Een echte motorrijder moet zich houden aan een erecode voor motorrijders. Hij zal een beginner nooit pijn doen, hij zal degenen helpen die in de problemen zitten; hij zal zijn tegenhangers niet vernederen of beledigen, vooral niet als vreemden het kunnen zien.
3) Loyaliteit. Een motorrijder moet de tradities van deze beweging respecteren. Hij is verantwoordelijk voor zijn daden. Hij moet zich realiseren dat wat hij ook doet, het niet alleen voor zichzelf is, maar ook voor vele duizenden gelijkgestemde mensen.
4) Individualiteit. Omdat hij vooral zijn innerlijke vrijheid waardeert, kan een motorrijder zijn stalen paard niet vergeten. Een motorfiets voor een motorrijder is iets waar hij voor moet zorgen en dat hij moet aanbidden. Het moet met respect worden behandeld en gekoesterd. Een motorrijder moet manieren zoeken om de originaliteit en individualiteit van zijn motorfiets te benadrukken.
De geboorte van de eerste motorclubs
De eerste motorfietsen werden gebouwd en gepatenteerd door een Engelsman Eduard Butler (1884) en Duitsers Gottlieb Daimler en Wilhelm Maybach (1885). De nieuwe uitvinding, die redelijk betaalbaar was voor mensen, werd snel populair bij mensen. Al snel verscheen er een netwerk van motorclubs in heel Amerika. Hun leden kwamen voor het grootste deel uit de lagere lagen van de samenleving, die in Amerikaanse fabrieken werkten of geen bepaald soort beroep hadden. De eerste bekende motorclubs waren "Yonkers MC", "San Francisco MC" en "Oakland MC".
De opkomst van motorclubs betekende niet dat er een motorsubcultuur was ontstaan. Als zodanig verscheen het pas na de Tweede Wereldoorlog, in de tweede helft van de jaren veertig. Er is een legende dat het is opgericht door Amerikaanse piloten van het 330 squadron die na de oorlog thuiskwamen en hun plek in het leven niet konden vinden. Er zijn echter redenen om aan te nemen dat dit verhaal slechts een mooie legende is, gecreëerd door een van de beroemdste Amerikaanse motorbendes, de Hells Angels.
Sterker nog, de eerste echte veteraan van dit squadron kwam pas 3 jaar na de oprichting bij de club. Trouwens, het embleem van de club - een schedel met vleugels - sierde nooit de vliegtuigen van het 330th Squadron, hoewel het werd gevonden tussen de symbolen van de Amerikaanse luchtmacht. Zo is het te zien op de vliegtuigen van het 85ste jachtsquadron en op de symboliek van het 552ste bommenwerperseskader.
Een keerpunt in het verhaal van de motorrijder
Kort na het ontstaan van de motorbeweging kregen motorrijders een extreem negatieve reputatie. Het begon allemaal met een incident in juli 1947 in de stad Hollister, Californië, dat de media later de 'Hollister-rel' noemden. Het is niet precies bekend of de rel echt heeft plaatsgevonden. Alles wat we zeker weten is dat Hollister van 4 juli tot 6 juli een motorrally organiseerde, die werd bijgewoond door enkele duizenden mensen.
Volgens berichten in de media begon een groep motorrijders een rel. De artikelen in de San Francisco Chronicle en het tijdschrift Life (dit materiaal werd geïllustreerd met een geënsceneerde foto van een dronken man op een motorfiets) zorgden voor veel publieke verontwaardiging. Een paar jaar later werd de film The Wild One, met in de hoofdrol Marlon Brando, gefilmd op basis van deze gebeurtenissen. Het schilderde een negatief portret van motorrijders als mobs en hooligans. Het stereotype beeld van een motorrijder begon vorm te krijgen.
De American Motorcyclists Association (AMA) reageerde op het Hollister-incident en zei dat van alle motorrijders slechts één procent als outlaw kon worden beschouwd en dat de overige negenennegentig procent gezagsgetrouwe burgers zijn. Het idee van "één procent" sprak meteen outlaw-motorrijders aan, die de AMA, haar evenementen en leden verachtten, omdat ze ze te fatsoenlijk en zachtaardig vonden. Als gevolg hiervan begonnen deze motorrijders zichzelf "one-percenters" te noemen, en werden alle andere motorclubs "99-percenters". Sommige outlaws begonnen een "1%" -teken op hun jassen te dragen.
Ondanks de Hollister-rel waren de motorbeweging en motorclubs niet verboden. Bovendien sloten in 1960, tijdens de hoogtijdagen van de hippies, steeds meer mensen zich aan bij de motorrijders. Als reactie op de publieke belangstelling rolde Hollywood een reeks films uit over de berijders van ijzeren paarden: "Motor Psycho", "The Wild Angels", "Hells Angels On Wheels" (de jonge Jack Nicholson speelde de hoofdpersoon, en de film speelde de echte Hells Angels, waaronder Sonny Barger zelf), "Hell's Bloody Devils", "Wild Rebels", "Devils Angels", "The Hell Cats". Plots waren vrij primitief: wilde, vuile motorrijders drinken, verkrachten vrouwen en vechten met de politie en met elkaar. Op de achtergrond van deze rommel schittert de Easy Rider (1969) als een heldere ster. Deze film ging veel verder dan het motorrijdersthema in een poging een beeld te schetsen van de rebelse generatie van de jaren zestig. Het beeld van een motorrijder werd erg aantrekkelijk voor romantici, waaghalzen en sensatiezoekers. Motorclubs begonnen zich als een lopend vuurtje over de wereld te verspreiden.
Amerikaanse burgers tegen motorrijders
Iedereen die de Easy Rider heeft gezien, herinnert zich hoe het verhaal van twee hoofdpersonen eindigt. Ze worden gedood door een boer met een jachtgeweer. Hij doodt ze, zoals het lijkt, zonder reden, en daarom haatten veel kijkers hem.
Als je je echter verdiept in de Amerikaanse geschiedenis van de jaren zestig, zul je je realiseren dat dit een illustratief voorbeeld was van de oorlog tussen burgers en motorrijders die plaatsvond in de westelijke en zuidelijke staten van Amerika. Boeren en inwoners van kleine steden wilden motorrijders als klasse vernietigen. De volgende veertig jaar hebben echter aangetoond dat ze niet voorbestemd waren om deze oorlog te winnen.
Om eerlijk te zijn, het waren niet de boeren en kleine bareigenaren die het conflict begonnen. De aanstichters van de rellen waren in de regel motorrijders. Je moet onthouden dat we in de jaren zestig geen satellieten en bewakingscamera's hadden om de orde op straat te handhaven. De politie beschikte niet eens over goede communicatiemiddelen en vaak verliep de interactie tussen verschillende politiestructuren via een gewone vaste telefoon. Daarom kwamen motorrijders er vaak mee weg met het overtreden van de wet.
Bovendien had de politie geen snelle motorfietsen die konden concurreren met snelle Harley's en op maat gemaakte helikopters. Volgens de toen geldende regels moest elke sheriff voor zichzelf een auto kopen, die vervolgens werd verfraaid met het wapen van de staat. Vaker wel dan niet waren dat zware onhandelbare voertuigen die qua snelheid en wendbaarheid niet konden concurreren met welke, zelfs de armoedigste, fiets.
De confrontatie tussen motorrijders en de burgerbevolking begon dus halverwege de jaren zestig. Voordien waren er maar heel weinig motorrijders die een bedreiging vormden. Bovendien waren de meeste motorrijders ofwel 16-17-jarigen of bedienden die voor niemand bijzonder gevaarlijk waren.
Alles veranderde in de jaren zestig, toen echte zwervers, hooligans en criminelen in het zadel van fietsen stapten. Terwijl motorclubs slechts 10-20 leden hadden, gedroegen de motorrijders zich relatief rustig. Ze verzamelden zich buiten de grote steden om kampen op te slaan midden in een pittoresk veld of bij een meer. Ze brachten meerdere dagen door met het consumeren van alcohol, amfetaminen of milde drugs, het hebben van seks en het amuseren met verschillende fietsgerelateerde activiteiten (bijvoorbeeld touwtrekken op fietsen). Soms gingen ze naar de dichtstbijzijnde stad om wat meer alcohol of eten te kopen. Nadat een rally voorbij is, gingen motorrijders gewoon naar huis.
Maar het was tot de tijd dat slechts 40-60 motorrijders dergelijke bijeenkomsten bijwoonden. Toen motorclubs wijdverbreid werden en sommige evenementen duizenden mensen trokken, begonnen motorrijders hun almacht te voelen vermenigvuldigd met volledige straffeloosheid. Talloze motorbendes begonnen een echte wetteloosheid en chaos te verspreiden. Ze veroverden kleine steden en boerderijen, vielen politieagenten en sheriffs aan, beroofden winkels en bars, verpletterden kerken, plunderden huizen van mensen, enz.
De lokale bevolking was niet blij met dergelijke razzia's die deden denken aan de donkere tijden van de Middeleeuwen. In het begin waren echte schermutselingen zeldzaam, tenminste totdat motorrijders ernstige misdaden begonnen te plegen. Als echte gangsters werden motorrijders steeds vaker betrokken bij overvallen en bankovervallen. Ze stopten ook vaak vrachtwagens en namen waardevolle spullen van hen mee, plunderden en verbrandden boerderijen, verkrachtten en vermoordden hun bewoners.
In een land waar iedereen het recht heeft om vuurwapens te bezitten, zouden inwoners van kleine steden echter geen stille slachtoffers zijn. Ze begonnen motorrijders af te stoten, en daarom leek het leven op het platteland van sommige staten bijna 10 jaar lang op de tijd van het Wilde Westen. Boeren en burgers hebben motorrijders betrapt en letterlijk gelyncht. Ze schoten bij elke gelegenheid op motorrijders of ramden ze met hun auto's.
Volgens de statistieken van die tijd stierven of raakten elk jaar in Amerika ongeveer 1000 mensen als gevolg van deze oorlog. Maar deze statistiek had alleen betrekking op de burgerbevolking. Niemand weet hoeveel motorrijders zijn gedood en begraven in de moerassen met hun motorfietsen. Er zijn ook geen gegevens over motorrijders die zijn omgekomen in de oorlogen tussen motorbendes.
Ondanks alle inspanningen kon de politie de situatie niet verbeteren. Tegen het einde van de jaren zeventig begon de oorlog echter af te nemen. Er waren verschillende redenen om de agressiviteit tussen motorrijders en de lokale bevolking te verminderen.
Allereerst begonnen motorrijders alleen in talrijke, goed bewapende groepen te rijden. Ten tweede stopten ze bijna volledig met het plunderen van steden en het beroven van mensen. Ten derde stopten ze met het beroven van vrachtwagens van particulieren en verlegden ze hun aandacht naar voertuigen van bedrijven. En het allerbelangrijkste: ze realiseerden zich dat de politie niet zo nutteloos is als ze vroeger dachten. Als ze bijvoorbeeld de politie informeerden over hun bijeenkomsten, werden de versterkte politie-eenheden een uitstekende bescherming tegen schutters onder de bevolking.
Geleidelijk kwam er bijna een einde aan de oorlog tussen motorrijders en boeren. De laatste jaren hoor je minder vaak dat buurtbewoners zich gewapend verzetten tegen leden van motorclubs. Maar dit betekent niet dat rednecks het idee van wraak hebben opgegeven. Nu geven ze de voorkeur aan guerrillamethoden: ze duwen motorrijders met hun vrachtwagens van de weg af, vechten met ze in eettentjes of bars langs de weg, rammen of steken hun geparkeerde motorfietsen in brand, of, zoals in de Easy Rider-film, ze schieten op voorbijrijdende motorrijders. van de ruiten van hun auto's.
En dit is het resultaat: eind jaren 2010 sterven er elk jaar slechts 20 motorrijders door toedoen van de Amerikaanse burgerbevolking. Tegelijkertijd komen jaarlijks ongeveer 2000 motorrijders om het leven bij ongevallen.
De basis van een Biker Club
De filosofie van Bikers is gebaseerd op de principes van de wolvenroedel. Een wolf wordt beschouwd als een favoriet dier van motorliefhebbers. Een groot aantal motorclubs gebruikt afbeeldingen van wolven in hun emblemen. Een wolf is een sterk, intelligent, koppig en onafhankelijk dier dat zowel in een roedel als alleen kan leven. In veel culturen hebben wolven dubbelzinnige eigenschappen. Aan de ene kant is het een verraderlijk, wreed en vraatzuchtig dier, de vijand van een mens. Aan de andere kant wordt hij beschouwd als een trots en nobel eenzaam roofdier. De motorrijdersgemeenschap houdt, zoals je misschien wel vermoedt, vast aan de second opinion.
De overgrote meerderheid van motorclubs is georganiseerd als een roedel wolven. Ze hebben tegelijkertijd een strikte hiërarchie en democratie, wat inhoudt dat elk lid volledige en gelijke rechten heeft. Tegelijkertijd hebben Amerikaanse motorclubs een duidelijke voorkeur voor militaire structuren, aangezien er een duidelijk onderscheid is tussen "officieren" en "soldaten". Het is waarschijnlijk te wijten aan het feit dat oorlogsveteranen de ruggengraat vormden van motorclubs toen ze voor het eerst verschenen.
Er is het andere gezichtspunt. De eerste Amerikaanse motorrijders woonden in de zuidelijke staten. Geen wonder dat ze de beruchte Ku Klux Klan als model hebben genomen. Ku Klux Klan werd oorspronkelijk opgericht door veteranen uit de Burgeroorlog (1861-65) die geen onbekende waren voor rigide organisatiestructuren. Het bouwen van een club op basis van de principes van militaire vorming helpt om te overleven en zich te ontwikkelen onder omstandigheden van constante druk van de staat en de samenleving.
De meerderheid van de clubs van één procent geeft vrouwen geen volwaardig lidmaatschap, maar kan ze een "speciale status" toekennen. Er wordt ook aangenomen dat outlaw-clubs vaak een seksistisch en racistisch beleid voeren en geen mensen toelaten die geen blanken zijn.
De grootste motorclubs in Amerika
In de VS zijn veel motorbendes legaal geregistreerd. Ze hebben hun eigen sites, verkopen merchandise met hun 'corporate' kleuren, organiseren verschillende rally's en runs en accepteren ook donaties. Nieuwkomers weten soms niet eens van criminele activiteiten waarbij een club betrokken is. Vaak staan grote motorclubs vijandig tegenover elkaar, vooral outlaw clubs.
In 2002 vond bijvoorbeeld een botsing plaats tussen Mongols MC en de leden van de Hells Angel in de stad Laughlin, Nevada. Daarbij kwamen drie motorrijders om het leven. Volgens de politie zouden de Mongolen het vuurgevecht kunnen uitlokken om hun status in de motorgemeenschap te verhogen. In hetzelfde jaar vond er nog een grote scrimmage plaats en waren de Hells Angels er weer bij betrokken. Deze keer kwamen ze in botsing met de heidenen, die naar verluidt verontwaardigd waren over het feit dat de engelen een bijeenkomst op hun grondgebied hadden.
Het laatste spraakmakende incident, de Waco Shootout genaamd, vond plaats in 2015. Er vond een enorme vechtpartij plaats waarbij meer dan 200 motorrijders betrokken waren in de Twin Peaks-bar in Waco, Texas. Leden van drie concurrerende motorbendes The Cossacks, The Bandidos en The Scimitars kwamen daar bijeen om hun invloedssferen af te bakenen. De vreedzame dialoog werkte niet en de bijeenkomst eindigde met een bloedig bloedbad met gebruik van vuurwapens en koude wapens. Als gevolg hiervan stierven 9 mensen, raakten 18 gewond en werden 192 mensen gearresteerd door de politie.
Hieronder staan de grootste en meest bekende Amerikaanse motorclubs.
Bandieten MC
De bende ontstond halverwege de jaren zestig. Het werd opgericht door Vietnamveteranen die ontevreden waren over de houding van de regering. Rijdend door het land brachten deze mensen hun nachten door waar hun fietsen hen ook brachten. Ze pleegden vaak kleine misdaden. Nu de bandieten bestaat uit 2500 mensen en houdt zich bezig met de doorverkoop van in Mexico gekochte marihuana en cocaïne. Ongeveer 10 jaar geleden begonnen ze met de productie van methamfetamine. De inkomsten van de bende bedragen jaarlijks enkele miljoenen dollars. Nieuwkomers zijn vaak betrokken bij de productie en het transport van drugs, terwijl oude leden zich bezighouden met organisatorische zaken. De bende bestaat grotendeels uit blanke Amerikanen en Latino's.
De Hells Angels MC
Deze motorclub bestaat al meer dan 70 jaar en is over de hele wereld bekend. Ze houden zich officieel bezig met de verkoop en upgrades van Harley-Davidson motorfietsen. Onofficieel produceren en verkopen de Hells Angels verschillende drugs die betrokken zijn bij sekshandel en diefstal. Het imago van de club is zwaar geromantiseerd, maar de waarheid over hen is geschreven in Hunter Thompson's boek Hell's Angels (1967). Meer over de geschiedenis en actualiteit van de Hells Angels leest u in een van onze posten.
Mongolen MC
De bende ontstond in 1969 in Californië. Nu hebben ze 1000 tot 1500 leden. Mongolen zijn de meest agressieve motorbende in de Verenigde Staten. Ze plegen vaak verkrachtingen, beroven en vermoorden zelfs mensen. De leden van de Mongolen zijn zeer toegewijd aan de bende en stoppen met elke uiting van gebrek aan respect. Ze lokken gevechten uit, bestormen mensen in bars, bespringen ongewapende burgers, enz. Een paar jaar geleden heeft een bendelid een SWAT-officier met een jachtgeweer neergeschoten.
Outlaw MC
De bende werd 80 jaar geleden opgericht in Illinois. Ze schuwen geen enkele criminele activiteit die inkomsten belooft. Ze verkopen drugs, controleren bordelen en persen geld af van bedrijven. Voormalig clubvoorzitter Harry Bowman werd beschouwd als een van de meest gezochte FBI-criminelen. In 1999 werd hij veroordeeld tot 2 levenslange gevangenisstraffen.
heidenen MC
Heidenen zijn een iinvloedrijke bende die actief is aan de Atlantische kust. De bende heeft ongeveer 220 leden die drugs verkopen, geld uit debiteuren slaan, huizen in brand steken en elke andere vuile klus klaren in hun staat Maryland of grote steden zoals New York, Pittsburgh en Philadelphia.
Zonen van stilte MC
De Colorado-bende heeft een afdeling in Duitsland. De Sons of Silence verenigen ongeveer 270 mensen uit 12 staten. Ze houden zich bezig met verschillende soorten misdaden, maar de belangrijkste inkomsten komen uit de illegale drugshandel. In 1999 werden enkele tientallen leden van de club vastgehouden door de federale veiligheidstroepen in Denver. Bij de huiszoeking werd 8,5 kg methamfetamine en 35 wapens in beslag genomen.
vrijgekomen MC
De bende bestaat uit ongeveer 400 officiële leden, plus ongeveer 3.000 hangplekken. De bende opereert op het grondgebied van Californië, Hawaï, Nevada, Oregon en zelfs Mexico. Een paar jaar geleden werden ze op heterdaad betrapt bij het maken van boobytraps. Tientallen bendeleden werden veroordeeld tot gevangenisstraffen. Ze worden vaak gearresteerd voor illegaal bezit van vuurwapens, drugshandel, geweervuur, winkeldiefstal en diefstal.